Ah Efendim (Duygulanacaksınız...)

[Abdüllatif]

S.A.
Milli Gazetede Asım Gültekinin aşağıdaki yazısını
okuyun duygulanacaksınız.


AH EFENDİM

M. Asım Gültekin

“Öksüz bir kırlangıç olurduk sen görünmeyince

Sen görünmeyince görmezdik bulutları

...

Kapıların önünde iki büklüm bekler

Acıyı keşfeden bu çocuk yürekler

Nasıl selam verilir bilmez

Ne açar kapıları bilmezdik şeyhim”

Mevlana İdris



“Fa’lemennehü La ilahe illallah”

O tane tane konuşan güzel insan ...



Beykoz’dan Fatih’e İskender Paşa camiine ikindi
namazına yetişmeye çalışırdık Pazar günleri, hadis
sohbetine.

Ramuz el Ehadis’ten hadisler okurdu hoca efendi. Ne de
güzel okurdu hadis metinlerini, öyle hoşuma giderdi
ki.. Her cümlede “efendim” kelimesini araya
sıkıştırarak konuşurdu neredeyse. Ne güzel sakalları,
ne hoş tebessümleri vardı. Celallenmesi bile ne kadar
hoştu. Onu hiç muhabbetten arı görmedim,
hatırlamıyorum. Celalinin kaynağı da muhabbet idi.
Kendilerinin yakınında çok bulunmadım. Sadece hadis
derslerinde bulundum, arada bir tekke pilavından
yerken dualarını dinledim, en fazlası ellerini
öpebildim. 11 yaşında bir çocuktum ilk
dinlediğimde..Sonra o çok severek okuduğum Gül Çocuk
dergisinde baş yazılar O’na ait oludu. Ondan bana bir
mektupmuş gibi okurdum o yazıları. Zaten Mehmed Zahid
Efendi de öyle dermiş. İslam dergisi de “kardeşlere”
bir mektup niyetiyle çıkarılmaya başlanmış. Şimdi o
mektuplar yok efendim. Zaten son zamanlar da
mektupları okumaz olmuştuk. Kendi işlerimizden (!)
fırsat bulamaz olmuştuk mektuplara.. Çıkmaz oldu o
mektuplar sonra. Ne İslam, ne Kadın ve Aile, ne Gül
Çocuk ne de İlim ve Sanat dergisi...

Bana ümmeti anlattınız efendim, “girişken olmak lazım”
dediniz. “Güzel insan olmak lazım, her şeyin en
güzelini yapmak lazım” dediniz. Sizi en çok güzel
ahlaka çağırırken hatırlıyorum.“Peki” demesini
öğrenmek lazım derdiniz. “ Peki diyemedik efendim.
Nefsimize “ Peki” dedik ama güzel insanlara “Peki”
diyemedik. Dervişliği sevdirmeye yaşatmaya
çalışırdınız. Ne kadar yumuşak sözlü idiniz. Çocukları
ne kadar severdiniz. Kim bilir Gül Çocuk kapandığında
ne kadar üzülmüştünüz.

Ben pek yakınınızda bulunamadım. En “yaklaşmak”
istediğim anlarda Avustralya’da idiniz. Düsturlarınızı
düstur edinemedik efendim. Bütün Müslümanları kardeş
bilerek yaşayınız, dargınları barıştırınız dediniz biz
hiçbir Müslüman’ı beğenmez olduk. Önce Müslüman’ı
eleştirdik, önce kardeşlerimizi kırdık. Sonra onları
“kardeş” olarak görmez olduk. Kur’an, Hadis okuyunuz
derdiniz, başka şeylerden fırsat bulamadık. Büyük
gayeleri esas edininiz dediniz, önümüze geleni
beğenmemekten, eleştirmekten gayemizi unuttuk .

“Yapayalnız kalsanız yılmayınız” dediniz. Biz önce
cemaatsizleştik sonra hiçbir şeye gücü yetmeyen
yalnızlara dönüştük.“Tüm hüsnüniyetinize rağmen
anlayışsızlığa ve töhmete uğrarsanız şahsınız için
intikama kalkışmayınız, Allah’a havale ediniz.”“İşin
başı Allah korkusudur, insanlar hakkında bütün kin
düğümlerini çöz dediniz.”

Çok şeyi unuttuk efendim.

Belki de kırdık sizi .

Ondan gittiniz belki de çok uzaklara.

Ah efendim, bilmem hakkınızı helal eder misiniz.

SonUyarıGroup mail arşivinden...

[rana125]

Allah razı olsun. Hocamız hakkında yazılan bu yazıyı okuyunca ben de çok duygulandım. Gerçekten eşsiz bir insan. Rabbim şefaatine nail eylesin. Ben hocamızın kabrini ziyaret etmek istiyorum Allah nasip ederse. Gitmeyen arkadaşlara da hepimize nasip olsun inş. Bilmeyen arkadaşlar için söyleyelim. Hocamızın kabri Eyüp sultan mezarlığında. Rabbim şefaatlerine nail eylesin. (Amin)

[peki]

peki efendim